porseshemehr1399-1400

مسئله دیگری که باید به آن توجه داشت، این است که متأسفانه برخی از ما در رفتارهای اجتماعی‌مان دچار نوعی سوگیری ناخواسته شده‌ایم. کسانی که کرونا می‌گیرند، می‌توانند درمان شوند. اینکه بخواهیم آنها مورد تمسخر قرار داده یا رفتارهای سلبی در برابر آنها داشته باشیم، آسیب‌های روحی جدی به این بیماران وارد می‌کند. متأسفانه افرادی هم هستند که بر اثر این بیماری، عزیزانشان را از دست داده‌اند. باید همدلی، همدردی و ابراز صمیمیت بیشتری در برابر آنها داشته باشیم. اگر به لحاظ فیزیکی مقدور نیست که در کنارشان باشیم، می‌توانیم با تماس‌ها و پیام‌های همدلانه که این روزها به مدد وسایل ارتباط‌جمعی بیش از گذشته فراهم است، از شدت درد و رنج آنها بکاهیم. پیش از این بیماری، در هنگام مرگ عزیزانمان، مراسم‌هایی برگزار می‌کردیم و در کنار این همنوایی، توجه و همراهی جمعی، پذیرش این واقعه برای افراد آسان‌تر اتفاق می‌افتاد. بنابراین در شرایطی که این سبک از همراهی ممکن نیست، نیاز است تا به‌صورت دیگری آن را جبران کنیم.
در روابط خانوادگی و اجتماعی هم همین‌طور است؛ می‌توان با رعایت پروتکل‌های بهداشتی، مناسبات اجتماعی را برقرار کرد ولی طبیعتاً شکل آن با گذشته متفاوت خواهد شد. اگر ما موقعیت جدیدی که در آن به سرمی‌بریم را بپذیریم، می‌توانیم دست به انتخاب‌های هوشمندانه و عاقلانه‌ای بزنیم.